"Piet vraagt of je es bij zijn zwager naar de Brec-le-souc wilt komen kijken".

Nou wil je uit nieuwsgierigheid en moet je vanwege je sociale reputatie naar zo'n peer toe. Eerst probeer je te ontdekken wat een Brec-le-souc voor peer is. In de boeken is ie niet te vinden. Dan val je terug op je deskundige achterban. Die heeft ook geen idee of suggesties. Dus ga je nog nieuwsgieriger naar de betreffende achtertuin.

Daar zie je een vrij oude halfstamboom staan, met aan de zonzijde roodgekleurde peren. Je eerste en enige inval is: dit zijn Bonne Louises d'Avranches.

Nu ga ik altijd uit van de goede trouw van mensen die mij om raad (doen) vragen. Dus ik zend de gemaakte foto's nog naar enkele oude rotten in het vak. Maar mijn theorie is en blijft voorshands, dat dit gewoon Bonne Louises d'Avranches zijn.

Hoe komt dan de naam Brec-le-souc in de wereld? Mijn theorie is deze. Sommige boomtelers en verkopers hangen er "maar een" etiketje aan als ze niet meer weten hoe een peer heet of het originele etiket er afgewaaid is. Met zo'n roodruggige peer als de Bonne Louise is het natuurlijk al snel erg opvallend als er een foutief etiket aan hangt met de naam van een knalgroene peer. Mijn theorie is, dat een verkoper daarom, om zijn ongewisheid omtrent het ras te maskeren, maar voor een "potjesFranse" naam gekozen heeft.

Wie een betere verklaring heeft of toch de Brec-le-souc kan identificeren als bestaand rasje, die is uitgenodigd mij te rectificeren.

Beeftink en Lijsten (1942)

De gefotografeerde Brecs-le-souc

Foto's: Bas van Andel

Geen Bonne Louise, maar Beurré Clairgeau

Soms moet een mens, zeker een jonger pomoloog, zichzelf verbeteren. De gefotografeerde peer heeft een korte, scheef in geplante steel. Bij de Bonne Louise d'Ávranches is de steel langer en rechter.

Wat een betere determinatie is, is daarom de Beurré Clairgeau.

Beurré Clairgeau volgens Beeftink en Lijsten

Een mens is nooit te oud om te leren en zijn fouten toe te geven.